De 21-jarige Mitchell Bogers, Monteur in Opleiding bij IW Zuid & Midden, locatie Veldhoven, beleefde deze zomer een ervaring die hij nooit meer zal vergeten. Via Stichting Tele Family for Kenya reisde hij samen met een groep vrijwilligers naar Likoni, een sloppenwijk in de Keniaanse havenstad Mombasa, om daar mee te helpen aan de bouw van een vakschool.
“Ik vond het meteen supervet om te doen,” vertelt Mitchell enthousiast. “Een school bouwen waar jongeren straks een vak kunnen leren – dat past natuurlijk perfect bij wat we bij IW ook doen.”
De reis begon op Schiphol. “We vlogen eerst negen uur naar Nairobi, en daarna nog een uurtje naar Mombasa. Dat was eigenlijk alleen stijgen en dalen,” lacht hij. “Toen we aankwamen, werden we opgehaald met een oud busje. Alle koffers lagen bovenop, vastgebonden met touw. Dat zou hier nooit de weg op mogen, maar daar is dat de normaalste zaak van de wereld.”
In Likoni verbleef de groep in wat Mitchell met een knipoog een ‘hotel’ noemt. “Je ziet daar hoe creatief mensen omgaan met de middelen die ze hebben. Water wordt bijvoorbeeld via grote tonnen op tien meter hoogte verdeeld, zodat er genoeg druk op de leidingen staat. Simpel, maar doeltreffend. Ze doen het gewoon met wat er is.”
Elke dag begon vroeg: om zes uur opstaan, een half uur rijden naar de bouwplaats en werken tot een uur of vijf. “We bouwden letterlijk steen voor steen. Cement maken ze daar gewoon op de grond – zak open, zand en water erbij, en dan met z’n vieren scheppen. Een steiger maken ze door twee gaten in een muur te slaan, daar balken doorheen te duwen, planken erop en klaar. Hier zou dat nooit mogen, maar het werkt. Alles is daar ‘roeien met de riemen die je hebt’.”
De omstandigheden maakten indruk. “We spraken een man die elke dag om vier uur opstaat, een uur naar de bouw loopt, van zes tot zes werkt – zonder pauze – en daarna weer een uur terugloopt. Geen loon bij ziekte, geen arbo, geen zekerheid. Toch doen ze het met een glimlach. Dat vond ik echt indrukwekkend. Je leert daar relativeren: ze zijn zó blij met zó weinig. Hier hebben we alles, maar willen we altijd meer. Daar waarderen ze wat ze wél hebben.”
Samen met ongeveer 25 anderen bouwde Mitchell in twee weken tijd het geraamte van het nieuwe schoolgebouw. “Het dak zat erop toen we vertrokken, de rest – stuken, vloeren, schilderen – doen ze zelf verder. Voor hun begrippen is het een groot gebouw, met meerdere lokalen waar straks praktijklessen worden gegeven. Echt mooi om te zien dat jongeren daar straks een toekomst kunnen opbouwen.”
De reis werd mogelijk gemaakt dankzij sponsoren. “Iedere deelnemer moest zo’n 2.500 euro ophalen. Toen ik nog een paar honderd euro tekortkwam, heb ik IW gevraagd of ze wilden helpen. En dat deden ze meteen. Via mijn IW-praktijkbegeleider Tom Hendriks en mijn leerwerk-begeleider Rexhep Peci is het opgepakt, IW Zuid & Midden heeft het resterende bedrag plus een aantal T-shirts gesponsord. Echt super dat ze dat deden.”
Met een brede glimlach kijkt Mitchell terug op zijn avontuur. “Het was hard werken, maar een fantastische ervaring. Je leert veel over andere culturen, maar ook over jezelf. En het mooiste is: je laat iets blijvends achter. Over tien jaar wil ik zeker nog eens terug – misschien wel naar dezelfde plek, om te zien hoe de school er dan bij staat. Ze hebben daar weinig, maar doen er zóveel mee. Dat vond ik echt bijzonder om te zien.”
IW is trots op Mitchell en zijn inzet. Zijn verhaal laat zien hoe vakmanschap, betrokkenheid en maatschappelijke impact hand in hand kunnen gaan – waar ook ter wereld.
